«وقتی که تو نیستی
من حزن هزار آسمان بی اردیبهشت را
                                    گریه می کنم.

فنجانی قهوه در سایه های پسین ،
عاشق شدن در دی ماه،
مردن به وقت شهریور.

وقتی که تو نیستی
هزار کودک گم شده در نهان من
لای لای مادرانه ی تو را می طلبند.

درها بسته و کوچه ها مغموم اند.
چشم کدام خسته از آواز من
                               خواهد گریست؟

سفر به نام تو خانه
خانه به نام نو سینه
سینه به نام تو ، رگبار.»

«سید علی صالحی»